Haberler dışında artık yazacak çok şey de yok. Kiminin aç, kiminin sefil, kiminin endişeli, kiminin ürkek, kiminin ölmeye öldürmeye sürüklendiği, kiminin çocuklarına bir gelecek hazırlayamamanın bunalımında cinnet olduğu bu cennette, her gün onca kadının öldürüldüğü, onca çocuğun ölüme doğduğu bu yalnız ve güzel ülkede; futbolun cehennemini bu kadar konuşmak da ayrı bir günah ama…

Günlerdir “Fener”i temkinle ama futbol adına öfkeyle izleyen bir Beşiktaşlı olarak şimdi hüsranla rahatladım… Ve o huzursuz, hüzünlü rahatlıkla isyan ediyorum!
*

Bu çirkefe; ister hatır gönülle, ister transfer ya da çıkmayla; ister kartalla, kanaryayla ister atla bulaşmış (daha doğrusu bulaştırılmış) hangi
kulüp varsa…

Düşürün gitsin!

Önce bizi düşürün! “Şerefli ikincilik” takımı hiç değilse “Şerefli ikinci lig” takımı olur bir süre. Kendi takımından attığı bir Belediye futbolcusundan bile bu kadar ürküp olanca piyasa şımarıklığıyla “harama tenezzül eden” varsa, gölge etmesin artık.

*

Diğer büyük ve küçüklerin de tarihindeki nice haysiyet sayfası gibi…

Beşiktaş, “Kara Kartal” sıfatını, galip geldiği ve şampiyon olduğu bir maçla değil… Tam tersine, kazanamadığı ve şampiyonluğu kaybettiği bir maç sonunda aldı.

Bir matemdeydi o gün Beşiktaş.
Tarih 16 Haziran 1933’tü.
Bir gün önce, Şeref Bey’i toprağa vermişlerdi.
Rakip deplasmanda Fenerbahçe’ydi.
Beraberlikte Fener, yenerse Beşiktaş şampiyondu.

Yastaki takım, başında Hakkı Baba, sahaya simsiyah çıktı. Ya da kapkara.

Fenerlilerin göğsünde de siyah kurdele. Beşiktaş neredeyse 90 dakika bastırdı, tek kale oynadı, bir golü haklı, haksız sayılmadı. Ve maç 0-0 bitti.

Fenerbahçe şerefiyle şampiyon oldu; Beşiktaş’a şerefli ikincilik kaldı.

İşte o yasta ama kartal gibi iki kanattan sürekli saldıran, bir hesaba göre 70’e yakın akın geliştiren takım, kazanamadığı halde “Kara Kartal” unvanını aldı.

Ayak oyunuyla da olsa kazandığı için değil; kazanamasa dahi yüreğini, ciğerini, ayağını, kafasını bir sevdayla, tertemiz sahada uçurduğu için.

*

Şimdi o akın akın Kara Kartal’ı birileri alıp herhangi bir İbrahim Akın’ın ayağına serdiyse…

Esas Şeref o gün ölmüştür; yeniden ölen tüm şereflilerle birlikte.

Eğer öyleyse… Düşsün Beşiktaş… Şerefli ikincilikten şerefli ikinci lige… Her maç kendi yasını tutsun; simsiyah bir formayla…

Üstündeki lekelerden arınıp yeniden beyazı tarihinin ak sütü gibi hak edene kadar!

Not: Çuvaldız kendimize; iğne de ötekilere. Kim kirlenmişse, hadi temizlenmeye!

Tabii; siyaseti, medyası, askeriyesi, piyasası, “sanat dünyası” da kirle hem hal olmuş, alttakilerin ezilmesine abanıp güçsüzler üstün de tepinen bir sistem de bekliyoruz bunu!

Adaletsizliğin her haneye tecavüz edebildiği, ayak oyunlarının insan hayatlarıyla oynadığı bir dünyada; temiz bir ayak oyunu arıyoruz!

Kendinden, kendi içinden nefretle dolmuş bir ülkede; kitlesel sevdalara ruh arıyoruz. Sevdiğini bile öldüren, hiç değilse hırpalayanların “sosyal ortam”ında, renkli sevdalarımız temiz kalsın diye mırıldanıyoruz.

Futbolu kuşatan; piyasa, medya, siyaset, yerel veya ulusal, küresel menfaatlerin; sahanın yeşilini kumar masalarının çuhasına döndüren bir bahis manyaklığının orta yerinde, tertemiz bir aşk bekliyoruz.

Yuh diyemeden doya doya bu ülkeyi kanatan, kirleten gelmiş geçmiş herkese; futbolun kiri ve şiddetine öfkeleniyoruz.

Aynaya doğru dürüst bakmadan; doğruluk ve dürüstlük talep ediyoruz!

Umur Talu / Habertürk

Umur Talu, Umur Talu Beşiktaş, Beşiktaş yazıları, Beşiktaş şike, Beşiktaş şike yazıları, Umur Talu Habertürk