Viyana Meyhanesi
Rapid’i Beşiktaş sarhoş etti de, hakemler ne içmişti, maç boyu anlayamadık. İşimizi bitirdik, onlara ayılsınlar diye Türk kahvelerini söyledik, biz bir de şampanya patlattık çıktık. Hesap da bize hesapta 3 atacak Teknik Direktör Peter Pacult’a kaldı.
İşler iyi gidince hakeme bile kızılmıyor. Eğlendik desek yeridir. Hakemler ille derslik hareketlerinde gösterilir diye bir şey yok. Bir hakem üçlüsü vardı ki dün gece, hakem eğitimleri sonrası “Çok yoruldu herkes, gelin biraz da gülelim” diyerek gösterilir. Birbirlerinden farklı kararlar verdiler, baktılar olmuyor, hiçbir karar vermediler, her şeyi yaptılar. Tek 90 dakikaya bu kadar hatalı ofsayt kararı, bu kadar hatalı taç kararı, bu kadar çalınan ve çalınmayan hatalı faul nasıl sığdı, izlemeden inanmak zor.
Gol için risk almaya kalkan takımlara karşı Beşiktaş orta sahası idam mangası gibi. Guti’nin, Ernst’in, Tabata’nın karşısına dizilip de eleğe dönmemek mümkün değil. Quaresma çıkıp da hücum kanalı iyice orta sahaya kaydırılınca öyle toplar çıktı ki bu ayaklardan, attığımızın aynısı üç de gol kaçırdık. Holosko yerine Nobre olsa bu pozisyonlarda, bunların en az biri, Bobo olsa ikisi gol olurdu. Özgüven eksikliği bu kadar had safhada bir oyuncunun, durup dururken kendini dünyanın en büyük golcüsü hissedip de, her bulduğunu kaleye vurması Beşiktaş’ın Viyana’dan çok daha fiyakalı bir skorla dönmesini engelledi.
Hakan’ın gönlümüzü aldığı, Hilbert’in Almanya’dayken neden bu kadar beğenildiğini gösterme fırsatı bulduğu maçın bazen gizli, bazen aleni kahramanı ise diğer Alman’ımızdı. Ernst Happel stadının isminden, bu maçtan sonra Happel çıkarılabilir.
Teoman Akben
[adrotate group=”77″ banner=”80″]
