Dayak Haftası
Gaziantep seyircisi çok esprili olduğunu düşünüyor. İki üç takım bağırdı ya “Yeter Yıldırım Demirören” diye, 2-0 olunca onlar da eksik kalmak istemedi. Oysa bi’ düşün değil mi, onursal başkanın gibi, fahri başkanın gibi çalışan bu insan istifa etse, “Yeter gerçekten…” dese gitse, ne yaparsın. Sen “Yeter Yıldırım Demirören” diye bağıracak son insansın. Bu sene 5 puan almışsın o Demirören’in Beşiktaş’ından. O Demirören’e sattıklarınla ligin zenginlerinden olmuş, o Demirören’den kazandıklarınla memleketin para derdi kalmayan 2-3 kulübünden biri haline gelmişsin. Espri yapıyorsan, espri gibi olacak, içinde biraz zeka olacak, arkasında üç gram beyin olacak.
Bunun dışında yazacak ne var maç hakkında, çok yok. Herkes yeterince, en azından izlediğini kendince yorumlayabilecek kadar anlıyor Beşiktaş’ın oynadığından, oynamadığından. Ben Nobre’nin kaçırdığı ve maçı orada bitiren pozisyona takıldım sadece, aklımda kalan da bir o var. Fener’e ‘hata yaptılar’ dedik Nobre’den bu kadar kolay vazgeçtiklerinde, en azından kolay vazgeçebilmiş göründüklerinde, ama zaman Beşiktaş’ı haklı çıkarmadı. Bugün baktığımızda maddi ve idari olarak, hangi kulübün nerede olduğu; biz hala Nobre’nin Bobo’nun keyfini beklerken, diğer takımların transfer ettikleri, oynattıkları, dünyada kimlerle anıldıkları ortada. Top önüne gelmiş. Yapacağın, sağ ayağının içiyle kalenin herhangi bir yerine plase. Bu kadar zor mudur? Ya da fazla kolay geldi de ondan mı tarihe “Nobreşata” falan diye geçecek bir vuruş peşinde koşarsın?
Ve İbrahim Üzülmez. İki yıldır gerçekten öyle bir performans sergiliyor ki, hakkında 10 yıldır –saçı sakalı terlikleri dahil– düşündüğüm yazdığım her şeyi geri alabilirim. Adamın pası, şutu, çalımı bile değişir mi 35 yaşında. Değişmeyen, kötü futbola, mağlubiyete isyanı. Üzüldüm kendisini izlerken. Yerine koyun kendinizi. Sahada didinen bir siz varsınız.
Spor basınının –haber tarafı dışında¬– atladığı konu, aynı gün basketbol takımı da Ankara’da Telekom’la oynadı. Ankaralı, sakin, fanatizmle işi olmayan Beşiktaş basketbol seyircisi, tribünlerde güvenlik güçlerinin gözlerinin önünde Ankaragücülü futbol fanatiği gözü dönmüş bir ‘sürü’den sille tekme dayak yedi. Yetmedi, polislerin coplarını ele geçirdiler, Beşiktaşlı bir de cop yedi.
Beşiktaş’ın başında, taraftarı o maçla alakasız bir gruptan dayak yerken ortada olmayan bir başkan var. Beşiktaş’ın başında, gücü taraftarına dayak atanlara yetmeyen, ama iş kendi taraftarına gelince tribünleri temizlemekten bahseden bir başkan var. Beşiktaş’ın öyle bir başkanı var ki kendi taraftarını ilk kulübün kendi grupları dövüyor, karşı takımın taraftarı öldürse ne diyebilirsin?
Beşiktaş’ın Bursa ve Ankaragücü önündeki durumu, geldiği oyun, içler acısı. 107 yıllık bir takım, çapı belli iki Anadolu takımına rakip edildi. Koskoca Beşiktaş, Bursaspor gibi, Ankaragücü gibi takımlarla rekabet içine sokuldu. Eskişehirspor rekabeti içinde kalırsa büyüyemeyeceğini düşünen Bursa, küme düşme olayını bahane ederek, büyüklerden dişine göre bir hedef belirledi. Bursa’nın kablolu yayın içerisinde de yer alan bir yerel kanalında saatlerce işlenerek, Bursa’nın medya ve spor dünyasındaki ağır topları tarafından alenen “Bursa bu taktiği bırakmamalı ve bundan maksimum faydayı sağlamalı” şeklinde bağlanarak kapatılan bu konu, kimsenin dikkatini çekmiyor. Kimse uyanmıyor. Uyanan, Ankaragücü. “Bizi de alın bizi de alın” diyor. Düşmanlık bitti diyen Bursalı, geçen yılki şampiyonluk kutlamalarında Bursa’da Beşiktaşlı avı yaptı. Ankaragücü taraftarı, Telekom maçını basıyor. Sen hala kendi tribününü temizle başkan. Seni sevmiyorlar diye. Şu durumdan utanıyorlar diye.
